திருமதி. றூபி வலன்ரீனா பிரான்சிஸ்
முதுநிலை விரிவுரையாளர்
மொழித்துறை
கிழக்குப் பல்கலைக்கழகம்
வந்தாறுமூலை
செங்கலடி.
அறிமுகம்:
தமிழின் முதலிரு காப்பியங்கள் எனச் சிறப்பிக்கப்படுபவை சிலப்பதிகாரமும் மணிமேகலையுமாகும். இவை முறையே கண்ணகியையும், மணிமேகலையையும் பிரதான கதாபாத்திரங்களாகக் கொண்டவை. கி.பி 450 – 550 இடைப்பட்ட காலத்தில் இயற்றப்பட்டதாகக் கருதப்படும் இவ்விரு காப்பியங்களும் அக் குறிப்பிட்ட காலத்து மக்கள் வாழ்வியலை அவர்கள் வாழ்வியல் நெறிமுறைகளைப் பதிவு செய்து வைத்துள்ளன. சைவம், வைஷ்வணம், சமணம், பௌத்தம் ஆகிய சமயக் கருத்துக்களைப் போலவே அரசர், வணிகர், மலைவாழ் மக்கள், இடையர் குலத்தவர், கணிகையர் முதலான பல்வேறு வகையினரின் வாழ்க்கை நெறி முறைகளை இவற்றிற் காணலாம்.
நோக்கம்:
கண்ணகியின் கணவனான கோவலனின் 'விடுதலறியா விருப்பிற்குரியவளாக'வும், அவனது குழந்தைக்குத் தாயாகவும் தொடர்புறுகின்ற மாதவி இவ்விரு காப்பியங்களிலும் குறிப்பிடத்தக்க கவனத்திற்குரியவளாகின்றாள். அதைப் போலவே அவளது மகளான மணிமேகலையும் முக்கிய இடம் பெறுகின்றாள். இவர்களது வாழ்வியலின் ஊடாக வெளிப்படுத்தப்படும் கணிகையர் குல மரபுபினையும்,அம் மரபிலிருந்து பல்வேறு சவால்களுக்கும் எதிர்ப்புக்களுக்கும் மத்தியில் இவ்விருவரும் புதியதோர் வாழ்க்கை முறைமைக்குள் தம்மை ஈடுபடுத்தும் வகையினையும், பௌத்த மதத்தில் அவர்களது பங்களிப்பு மற்றும் சவால்கள் பற்றிய விடயங்களையும்வெளிக் கொணருவதே இக்கட்டுரையின் நோக்கமாகும். சிலப்பதிகாரமும் மணிமேகலை ஆகிய இரு காப்பியங்களும் இங்கு ஆதாரங்களாகக் கொள்ளப்படுகின்றன.
மாதவியும் மணிமேகலையும்:
சிலப்பதிகாரத்தில் அரங்கேற்று காதையில் மாதவி அறிமுகம் செய்யப்படுகின்றாள். அவளது குலப்பெருமை கூறப்படுவதனூடாக இவ்வறிமுகம் அமைகின்றது. தேவமகளிருள் ஊர்வசியின் மரபினளாக மாதவி குறிப்பிடப்படுகின்றாள்.
தெய்வமால்வரைத் திருமுனி யருள
எய்திய சாபத்து இந்திரச் சிறுவனொடு
தலைக்கோல் தானத்துச் சாபம் நீங்கிய
மலைப் பெரும் சிறப்பின் வானவர் மகளிர்
சிறப்பிற் குன்றாச் செய்கையொடு பொருந்திய
பிறப்பிற் குன்றாப் பெருந்தோள் மடந்தை
தாதவிழ் புரிகுழல் மாதவி (3: 1 – 7)
இது அவளது குலப் பெருமைக்குச் சான்றாகும். தேவலோகத்தில் இந்திரனதுஅவையிலே அகத்தியரின் முன்னிலையில் இந்திரனின் மகனான சயந்தனின் பாடலும் அதற்கியைந்த ஊர்வசியின் ஆடலும் இடம்பெற்றபோது சயந்தனும் ஊர்வசியும் ஒருவரையொருவர் காமுற்றமையால் பாடலும் ஆடலும் பிழைபட்டுப் போகின்றன. அதனால் அகத்தியரின் சாபத்திற்கு இவ்விருவரும் ஆளாகின்றனர். ஊர்வசி கணிகையர் குலமரபில் மாதவியாகப் பிறக்கின்றாள்.
மாதவியின் குலமரபு பற்றிய இக்கதையினைக் கடலாடு காதையிலும் காண முடியும்.
'நாரதன் வீணை நயந்தெரி பாடலும்
தோரிய மடந்தை வாரம் பாடலும்
ஆயிரங் கண்ணோன் செவியகம் நிறைய
நாடகம் உருப்பசி நல்கா ளாகி
மங்கலம் இழப்ப வீணை மண்மிசைத்
தங்குக இவளெனச் சாபம் பெற்ற
மங்கை மாதவி வழிமுதல் தேன்றிய' (6: 18 – 24)
ஆடல், பாடல்,அழகு ஆகிய இம்மூன்றிலும் குறைவு படாதவளாகவும் (3: 8-9) ஏழாண்டுப் பயிற்சியின் பி;ன்னர் 12 வயதில் குலமரபிற்கேற்ப மன்னன் முன் அரங்கேற்றம் செய்யப்பெற்றவளாகவும் அம்மன்னனால் தலைக்கோல் பெயர் பெற்றவளாகவும் ஆயிரத்தெண் கழஞ்சு பொன் பரிசு பெற்றவளாகவும் மாதவி குறிப்பிடப்படுகின்றாள். இப்பரிசு நாடகக் கணிகையர்க்கு விதிக்கப்பட்ட பரிசு முறைமை என்பதை நூல்கள் விதித்தமுறை என்பதனூடாக இளங்கோ வலியுறுத்தியுள்ளார்.
நாட்டிய நன்னூல் நன்கு கடைப்பிடித்துக்
காட்டினள் ஆதலின் காவல் வேந்தன்
இலைப் பூங்கோதை இயல்பினின் வழாமைத்
தலைக்கோல் எய்தித் தலையரங்கேறி
விதிமுறைக் கொள்கையின் ஆயிரத்தெண் கழஞ்சு
ஒருமுறையாகப் பெற்றனள் (3: 158 – 163)
என்னும் வரிகள் இதனையுணர்த்தும்.
கணிகையர் குல மரபிற்கேற்ப வாழ்க்கை நெறிமுறைகளைப் பின்பற்றும் மாதவி அக்குலமரபின் இன்னுமோர் அம்சமாக அமையும் 'மாலை வாங்;குநர்க்கு மனைவியாகும் நிலையினையும்' எய்துகிறாள்.மாலையை வாங்கும் கோவலன் அவளுக்குத் துணையாகின்றான்.
'..................................மாலை
கோவலன் வாங்கிக் கூனி தன்னொடு
மணமனை புக்கு மாதவி தன்னொடு
அணைவுறு வைகலின் அயர்ந்தனன் மயங்கி' (3: 170 – 173)
அதன் பின் கோவலனது நிலையை இளங்கோ வருமாறு கூறுகின்றார்:
'விடுதலறியா விருப்பினனாயினன்
வடுநீங்கு சிறப்பின் தன் மனையகம் மறந்தென்' (3: 174 – 175)
அதாவது தனது மனைவியாகிய கண்ணகியையும் சிறப்பு மிக்க இல்லத்தையும் மறக்குமளவிற்கு மாதவிமீது காதலுற்றவனாக கோவலன் இருந்தான்.
கோவலனுக்கு ஊடலும் கூடலும் அளித்தல், பொதுமக்கள் முன்னிலையிலும் அரசர் முன்னிலையிலும் அவரவர் முறைமைக்கு விதிக்கப்பட்ட கலைகளை ஆற்றுதல், இசைக்கருவிகளை கையாளுதலில் வல்லமை முதலான அக்குலத்தவர்க்கு விதிக்கப்பட்ட விதிமுறைகளுக்குட்பட்டு அனைத்திலும் மாதவி தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாள் எனச் சிலப்பதிகாரம் குறிப்பிடுகின்றது.
கானல்வரிப்பாடல்களை இருவரும் இசைத்தபோது ஏற்பட்ட தவறான புரிந்துணர்வினால் இருவரும் நிரந்ந்தரமாகப் பிரிந்து விட நேர்கின்றது. இருவரும் ஒருவர் மற்றறையவரது பாடலில் குறிப்புப் பொருள் உண்டென அர்த்தம் கொண்டனர்.
மாதவியின் பாடல்களைக்
'கானல்வரி யான் பாடத் தானொன்றின்மேல் மனம் வைத்து
மாயப் பொய் பல கூட்டும்மாயத்தாள் பாடினாளென' (7: 53 – 54)
எண்ணும் கோவலன்,
'உவவுற்ற திங்கள் முகத்தாளைக் கவவுக்கை ஞெகிழ்ந்தனனாய்' (7:56)
விட்டுச் செல்கின்றான். அவன் 'எழுக'என்றபோது உடன் எழாத மாதவி அவன் சென்ற பின்னர் தனியளாகத் தன் இல்லிடம் சேர்கின்றாள். (7: 57 – 60)
கோவலன் அவளோடு வாழ்ந்தபோது வெளிப்படுத்தப்படாத உணர்வு அவளை வெறுத்துச் சென்றபோது வாய்வார்த்தையாக வெளிப்படுவதைக் காணலாம். அவளது குலத்தையும் வாழ்க்கை நெறிகளையும் காரணமாக்கி அவளைச் சாடுகின்றான் கோவலன்.
'மாயப்பொய் பலகூட்டும் மாயத்தாள்' என்பது வஞ்சனையுடன் கூடிய பொய்கள் பலவற்றைக் கூறும் மாயத்தாள் என்னும் பொருளுடையது.
பிரிந்து சென்ற கோவலனை வருவிக்க வேண்டி மாதவி வசந்தமாலை மூலம் கடிதம் (மாலையில் எழுதப்பட்ட திருமுகம்) ஒன்றினை முதல் தடவை அனுப்பியபோது
அவளது ஆடல்;, தன்னோடு அவள் கொண்ட காதல் மற்றும் திறமைகளையெல்லாம் 'நடிப்பு' எனக் கூறிப் புறந்தள்ளுகின்றான் கோவலன். சிலப்பதிகாரம் வேனிற்காதை 74 தொடக்கம் 112 வரையிலான வரிகளில் மாதவியை அவன் வெறுத்துரைக்கும் கூற்றுக்களைக் காணலாம். இறுதியாக
'ஆடல்மகளே ஆதலின் ஆயிழை
பாடுபெற்றனவப் பைந்தொடி தனக்கு' ( 8: 111 – 112)
எனவும் இகழ்ந்துரைத்து அவளது கடிதத்தை நிராகரிக்கின்றான்.'ஆடன்மகள் ஆதலால் இவ்விதமான நடிப்புக்கள் அவளுக்கு இயல்பானவையே' எனக் கோவலன் கூறுவது அவளது குலத் தொழிலைச் சுட்டிக் காட்டி அவளை நிராகரிக்கும் அவனைப் போன்ற வர்க்கத்தினருக்கு ஆதாரமாக அமைவதாகும்.
மாதவியை விட்டுப் பிரிந்து கண்ணகியிடம் வந்து சேரும் கோவலன், மாதவி குறித்துக் கூறிய கருத்தும் இவ்விடத்தில் நோக்கற்பாலது.
'சலம்புணர் கொள்கைச் சலதியொடாடி
குலந்தரு வான்குன்றம் தொலைத்த
இலம்பாடு நாணுத்தரும்'(9:69-71) என அவன் கூறுகின்றான்.
வஞ்சகம் பொருந்திய கொள்கையையுடையவளும் பொய்யுரையாட்டியுமானவளாக மாதவி இதிற் கோவலனாற் குறிப்பிடப்படுகின்றாள்.
குலத்தொழில் முறைக்கேற்ப பிற ஆடவர்களுடனும் செல்வத்திற்காகத் தொடர்புறும் வாழ்வியல் நெறிமுறையிலிருந்து விடுபட்டு கோவலனை மட்டுமே நினைத்து வாழ்ந்து அவனது பிரிவிற்காக ஏங்கி 'மாலை வாராராயினும் காலை காண்குவம்'(8: 115 -116) என்று அமைதி பெற்று மீண்டும் இன்னுமோர் திருமடலை எழுதி அனுப்பி வாழ்ந்திருந்த மாதவி அக் குலமரபிலிருந்து விடுபடும் பிரதிநிதியாகச் சித்திரிக்கப்படுகின்றாள். ஆயினும் உயர்குல சமூகத்தின் பார்வையில் இவை யாவும் அர்த்தமற்றுப் போவதற்கு கோவலனின் கூற்றுக்களே சான்றாகின்றன.
கணிகையர் குல மாதவி, வணிகர் குல கோவலனோடு கொண்ட தொடர்பு இவ்வாறு முடிவிற்குக் கொணரப்படுகின்றது.
இத்தகையதோர் நிலையை மணிமேகலை குறித்தும் அவதானிக்க முடிகின்றது.
மணிமேகலை மீது சோழ இளவரசனான உதயகுமரன் காதல் கொள்கின்றான். இங்கும் காமக்கிழத்தியாகவே மணிமேகலையை அவன் நோக்குகிறானேயன்றி திருமணம் செய்யும் நிலை பற்றிய செய்தி இல்லை. இக் குலப் பெண்கள் அரசர்க்கும் உரியவர்களாக வாழும்நிலை அக்காலத்தில் இருந்தமை புலனாகின்றது.
மணிமேகலை மலர்வனம் சென்றபோது அதனையறிந்து உதயகுமரன் அவளைத் தேடிச் செல்கின்றான். மணிமேகலையை உதயகுமரன் விரும்புகின்றான் என்பதை சித்திராபதி மூலம் அறியும் வசந்தமாலை இது பற்றி மாதவிக்குக் கூறிய சந்தர்ப்பத்தில் மணிமேகலை இதனை ஏற்கனவே கேட்டறிந்திருந்தாள்.
'சித்திராபதியோடு உதயகுமரனுற்று
என்மேல்வைத்த உள்ளத்தான் என
வயந்தமாலை மாதவிக்கொருநாள்
கிளந்த மாற்றம் கேட்டேன்' (4:79-82) என மணிமேகலை கூறுவது இதனையுணர்hத்தும்.
அவளைத் தொடரும் உதயகுமரன் பளிக்கறையில் அவள் ஒளிந்து கொண்டபின் மணிமேகலையுடன் வந்த சுதமதியிடம் வினவுகின்றான். எனினும் அவளைக் கண்டுபிடிக்க முடியாமை காரணமாக சித்திராபதியால் மணிமேகலையை அடையலாம் என எண்ணி அவ்விடத்தைவிட்டு நீங்குகின்றான்.
பளிக்கறையிலிருந்து வெளிவரும் மணிமேகலையின் கூற்றாக பின்வரும் செய்திகள் குறிப்பிடப்படுகின்றன.
'கற்புத்தானிலள் நற்றவ உணர்விலள்
வருணக்காப்பிலள் பொருள்விலையாட்டியென்று
இகழ்ந்தனனாகி'(5: 86 –87)
கற்பில்லாதவள், நல்ல தவ உணர்ச்சி இல்லாதவள், மரபிற்கேற்ற காவலற்றவள், பொருள் கொடுப்பார்க்குத் தன்னைக் கொடுப்பவள் என்று உதயகுமரன் குறிப்பிட்டதாக அது கூறப்படுகின்றது. அவ்வாறாயின் அரச மரபினராயினும் அக் காலத்து வழக்கப்படி கணிகையரைக் கணிக்கும் விதம் புலப்படுகின்றது. மாதவி மீது வணிகர் குலம் வைத்திருந்த கணிப்பும் மணிமேகலை மீது அரசர் குலம் வைத்திருந்த கணிப்பிற்குமிடையே அதிக வேறுபாடு இல்லை. குலமரபின் வாழ்வியல் நெறிமுறை காரணமாக பொதுமகளிராகவே இவர்கள் கருதப்பபட்டனர். மாதவி குல மரபு நெறிமுறையை ஏற்று கோவலனோடு வாழ்ந்து ஒரு குழந்தைக்குத் தாயாகிய பின்னரும் கோவலனுடன் மட்டுமே வாழ விரும்பியவள். மணிமேகலைக்கு அத்தகையதொரு நிலை ஏற்படா விட்டாலும் அவளும் உதயகுமரனை விரும்பியமையை அவள் வாயிலாகவே சாத்தனார் உணர்த்துகின்றார்.
மேற்குறித்தவாறெல்லாம் தன்னை இகழ்ந்தாலும்
'புதுவோன் பின்றைப் போனதென் நெஞ்சம்
இதுவோ அன்னாய் காமத்தியற்கை' (5: 89 – 90)
என மணிமேகலை கூறுவது இதனை உணர்த்தும்.
'உவவன மருங்கில் உன்பால் உள்ளம் தவிர்விலேன்' (21: 13 – 14) எனவும்
'வைவாள் விஞ்சையன் மயக்குறு வெகுளியின்
வௌ;வினையுருப்ப இளிந்தனையோ' (21: 23 – 24) என அவனது இறப்பின் போது அவள் கூறுவதும் அவன் பால் அவள் கொண்டிருந்த அன்பை வெளிப்படுத்தும்.
ஆயினும் தாயின் வழிகாட்டலில் அவள் மேற்கொண்டிருந்த தவ நெறி அவளைப் பிறழ விடாது காத்தது.மணிமேகலை உதயகுமரன் மீது காதல் கொண்டமைக்கு சாத்தனார் முற்பிறப்புத் தொடர்பினைக் காட்டி சமப்படுத்துகின்றார். முற்பிறப்பில் இருவரும் அரச குலத்தில் பிறந்தவர்களாகச் சித்திரிக்கப்படுகின்றனர்.அசோதர நகரத்து அரசனாகிய இரவிவன்மனுக்கும் அவன் தேவி அமுதபதிக்கும் மகளாகப் பிறந்தவள் இலக்குமி. அவளது சகோதரிகள் தாரையும், வீரையும். அதே போல அத்திபதி என்னும் அரசனுக்கும் அவன் தேவி நீலபதிக்கும் மகனாப் பிறந்தவன் இராகுலன். இராகுலனும் இலக்குமியும் கணவனும் மனைவியுமாக வாழ்ந்த சந்தர்ப்பத்தில் திட்டிவிடம் என்னும் பாம்பினால் இராகுலன் இறந்துவிட இலக்குமியும் உடன் தீயில் புகுந்து இறந்து விடுகின்றாள். மறுபிறப்பில் இவ்விருவருமே உதயகுமரனாகவும் மணிமேகலையாகவும் பிறக்கின்றனர். (9:38 – 53) தாரையும் வீரையும் முறையே மாதவியாகவும், சுதமதியாகவும் பிறந்தார்கள் எனவும் குறிப்பிடப்படுகின்றது. (7:98 – 105)
இவ்வாறு கணிகையர் குலப் பெண்களான மாதவியையும் மணிமேகலையையும் முற்பிறப்பில் அரச குலத்தில் பிறந்தவர்கள் எனக் கூறுவதன் மூலம் கணிகைக்குல மரபிலிருந்து வேறுபட்ட நிலைக்கு உள்ளாக்குவதற்கான அங்கீகாரத்தை சாத்தனார் அக்கால மரபிற்குகந்ததாக அளித்துள்ளார் போல் தெரிகின்றது.
உதயகுமரன் காஞ்சனன் என்னும் விஞ்சையனால் கொலை செய்யப்பட்டதன் பின்னர் அவளது மனம் விரைந்து தவநெறியில் செல்லத் தொடங்கியதாக சாத்தனார் குறிப்பிடுகின்றார். தன் குல மரபின் வழக்கப்படி வேறு ஆடவரை நினைக்கும் மனமின்றித் தன் தாயைப் போலவே அவளும் வாழ்கிறாள். மாதவி கோவலனுடன் வாழ்ந்து பின் துறவறத்தை மேற்கொண்டவள். மணிமேகலையோ முற்பிறப்புக் கணவனை இப்பிறப்பில் விரும்பியதோடு அவனது இறபர்பு இருவரையும் பிரித்து விடுகின்றது.
கணிகையர் குல மரபினரின் வாழ்வியல்:
இக் குலத்தவரின் வாழ்வியல்நெறி முறைகள் இக் குலத்தின் பிரதானமாகவும்; இக்குல மரபுகளை மிக இறுக்கமாகவும் கடைப்பிடித்த கதாபாத்திரமான சித்திராபதியின் மூலம் விளக்கப்படுகின்றன. சித்திராபதி இக்குலத்தின் அடையாளமாகச் சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளாள்.
'இந்திர விழாவின்' பொருட்டு தம் குலத்தொழிலுக்கேற்ப பங்கு கொள்ள மாதவியும் மணிமேகலையும் வராமையால் துயருற்ற சித்திராபதி, மாதவியின் தோழியாகிய வசந்தமாலையை அழைத்து ஊர் அலருரைப்பதனை எடுத்துக் கூறி அவர்கள் இருவரையும் அழைத்து வருமாறு பணிக்கின்றாள்.
குலத்திற்குரிய கலைத்திறன்களில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்த மாதவி நற்றவம் புரிந்தமை அச்சமூகத்தினரால் ஏற்கப்படவில்லை என்பதை
'கற்றுத் துறை போகிய
பொற்றொடி மங்கை
நற்றவம் புரிந்தது நாணுடைத்து' (2:32–33) என்ற வரிகள் உணர்த்துகின்றன.
அக்குலத்தவரின் ஒட்டுமொத்த எதிர்பார்ப்பாக அமையும் விடயங்கள் வசந்தமாலை மூலம் அறிவிக்கப்படுகின்றன. தவ வாழ்க்கை கணிகையர் குலத்திற்கு உரியதல்ல என்றும் தவத்தினை இவர்கள் மேற்கொள்வது நகைப்பிற்கிடமானதென்றும் கூறப்படுகின்றது. மணிமேகலையை அருந்தவப்படுத்திய மாதவி கொடியவளாகவே ஊரவர்களால் நோக்கப்படுகின்றாள்.
'மணிமேகலைதனை வந்துபுறஞ் சுற்றி
அணியமை தோற்றத்து அருந்தவப்படுத்திய
தாயோ கொடியள் தகவிலள்' (3: 148– 150) என்பது இதனையுணர்த்தும்.
கணவன் இறந்தால் உடன் உயிர் நீத்து அல்லது கைம்மை நோன்பு நோற்று அல்லது எரிபுகுந்து (உடன்கட்டை ஏறுதல்) பத்தினிப் பெண்கள் செயற்படுவர். இத்தகைய பத்தினிப் பெண்களின் வரிசையில் தனது குலமரபு காரணமாக மாதவி சேர முடியாதவள். எனினும்
'காதலனுற்ற கடுந்துயர் கேட்டுப்
போதல் செய்யா உயிரொடு நின்றே
........நாணுத்துறந்தேன்' ( 2: 38 -39, 41) என மாதவி கூறுவதில் அவளது ஆதங்கம் வெளிப்படுத்தப்படுகின்றது.
கணிகையர் 'பத்தினி' களுக்குஉரிய பண்புகள் எனக் கருதப்பட்டனவற்றுக்கு எவ்வாற்றானும் ஏற்புடையவர்கள் அல்லர் என்பதை அக்குல மரபிற்குள்ளிருந்த குரலொன்றினூடாகவே சாத்தனார் புரிய வைத்துள்ளார். சித்திரதிராபதி அக்குலத்தின் மிகச் சிறந்த பிரதிநிதி. 'போதல் செய்யா உயிரொடு நின்ற தன் நிலைக்காக இரங்கும் மாதவிக்குக் கூறப்படும் பதிலாக அமைவது போல சித்திராபதியின் கூற்றுக்கள் வருகின்றன.
'காதலன் வீயக் கடுந்துயரெய்திப்
போதல் செய்யா உயிரொடு புலத்து
நளியிரும் பொய்கை ஆடுநர் போல
முளியெரிப் புகூஉம் முதுகுடிப் பிறந்த
பத்தினிப் பெண்டிர் அல்லேம் ( 18:11 -15)
கைம்மை நோன்பு நோற்கவும் அல்லது உடன் தீயில் புகவும் முடியாத நிலையை சித்திராபதி விளக்குகின்றாள்.
மேலும் இக்குலப்பெண்களின் வாழ்வியல் அப்பாத்திரத்தின் ஊடாகவே தொடர்ந்து வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது.
....... ..................பலர்தம்
கைத்தூண் வாழ்க்கை கடவியமன்றே
பாண்மகன் பட்டுழிப் படுஉம் பான்மையில்
யாழினம் போலும் இயல்பினம் அன்றியும்
நறுந்தாதுண்டு நயனில் காலை
வறும்பூத் துறக்கும் வண்டு போல்குவம்
வினையொழி காலைத் திருவின் செல்வி
அனையேம் ஆகி ஆடவர்த்துறப்போம் ( 18:15–22) என அவள் கூறுகின்றாள்.
கணிகையர் குலப் பெண்களின் வாழ்வியல் நெறிமுறைகள் சில இதிற் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.
1. பலரின் கைப் பொருள் உணவுண்டு வாழும் உரிமையுடையவர்கள்.
2. பாணன் இறக்கும்போது உடனிறக்கும் தன்மையில்லாத அவன் கை யாழ் போன்றவர்கள்.
3. தேன் உள்ளபோது உண்டு அது அற்றபோது பூவைத் துறக்கும் வண்டு போன்றவர்கள்.
4. செல்வம் உள்ளபோது சேர்ந்து அற்றபோது திருமகள் விலகுவதைப்போல (செல்வம்
அற்றபோது) ஆடவரைத்துறப்பவர்கள்.
மேலும்
'நாடவர் காண நல்லரங்கேறி
ஆடலும் பாடலும் அழகுங் காட்டிச்
சுருப்பு நாண் கருப்புவில் அருப்புக் கணைதூவச்
செருக்கயல் நெடுங்கட் கருக்குவலைப் படுத்துக்
கண்டோர் நெஞ்சங் கொண்டகம் புக்குப்
பண்டேர் மொழியிற் பயன்பல வாங்கி
வண்டிற்றுறக்கும் கொண்டி மகளிர் (18: 103 – 109)
என்பதில் பின்வரும் விடயங்கள் வலியுறுத்தப்படுகின்றன.
1.அரங்குகளில் ஏறி ஆடலையும், பாடலையும் எழிலையும் புலப்படுத்துவோர்.
2. கண்களால் ஆடவரை அகப்படுத்தி அவரை மயக்கி பொன், ஆடை, மணி முதலியவற்றை
வாங்கிப் பொருள் வற்றிய பின் அவரைத் துறப்போர்.
இவ்விதமான வரையறுக்கப்பட்ட சூழலில் வாழ்ந்த மாதவியினதும் மணிமேகலையினதும் துறவு நகைப்பிற்கிடமாக அன்று கணிக்கப்பட்டதில் வியப்பேதுமில்லை.
சித்திராபதி மணிமேகலையைத் துறவிலிருந்து திசை திருப்புவதற்hகாக அவளை விரும்பும் உதயகுமரனை நாடுகின்றாள். இத்தகைய நிலைமைகள் இவ்விருவரதும் 'குலமரபு மீறலைச் சவால்களுக்குள்ளாக்கின.
எவ்வாறாயினும் மணிமேகலையைத் தன் குலமரபிற்கிணங்க வாழ்விக்க முடியாதென்பதை மாதவி திட்டவட்டமாக வசந்தமாலைக்கு உரைப்பதனூடாக சித்திராபதிக்கும் அவள் சார்ந்த சமூகத்திற்கும் உணர்த்தி விடுகின்றாள்.
'காவலன் பேரூர் கனையெரி ஊட்டிய
மாபெரும் பத்தினி மகள் மணிமேகலை
அருந்தவப் படுத்தல் அல்லது யாவதும்
திருந்தாச் செய்கை தீத் தொழிற்படாஅள் (2: 54 -57)
'திருந்தாச் செய்கை தீத்தொழிற்படாள்' என்னும் மாதவியின் கூற்று வாயிலாக பரத்தமை கடிந்தொடியப்படவேண்டிய காலச் சூழலுக்கமைவாக சாத்தனார் இத்தகைய சமூக சீர்திருத்தத்தினைச் செய்ய விழைந்துள்ளாரெனலாம்.
கண்ணகியைப் பத்தினி எனப் போற்றும் மாதவி, கண்ணகியின் மகளாக மணிமேகலையைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் கணிகையர் குலப் பழக்கவழக்கங்களுக்கு மணிமேகலை உட்பட மாட்டாள் என்பதைத் திட்டவட்டமாகத் தெரிவிப்பதாகும்.மணிமேகலையைப் பத்தினிக்குரியவளாக்க அக் காலச் சூழல் இடம்தராதென்பதை நன்குணர்ந்திருந்தமையாலேயே உதயகுமரனின் காதலை அறிந்திருந்தும் அவனோடு அவளைச் சேர்த்து வைக்கும் சித்திராபதியின் நோக்கத்திற்கும் அவளால் துணை போக முடியாதிருந்தது. ஏனெனில் சித்திராபதியின் நோக்கம் பொருள் பெறும் குலமரபுவழியைப் பேணுவது ஆகும்.
உதயகுமரனின் இறப்பின் பின் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டபோது அவளை மீட்பதற்காக இராசமாதேவியிடம் சென்ற சித்திராபதி மணிமேகலையைக் குறித்துக் கூறும்போது 'அரங்கக் கூத்தி' (24: 21 – 22)என்றும், நாடகக்கணிகை (24:. 76) என்றும் மணிமேகலையைக் குறிப்பிடுவதிலிருந்து இதனை உணர்ந்து கொள்ளலாம்.
தவிரவும் மணிமேகலைக்கு நாமம் சூட்டியவேளை மாதவியின் கனவில் மணிமேகலா தெய்வம் தோன்றி உரைத்த செய்திஅத் தெய்வம் சுதமதிக்கு கூறும் கூற்றாக உணர்த்தப்பட்டுள்ளது.
'..................இஇக்கொடியிடை தன்னை என்
நாமஞ் செய்த நன்னாள் நள்ளிருள்
காமன் கையறக் கடுநவை யறுக்கும்
மாபெருந் தவக் கொடியீன்றனை யென்றே
நனவே போலக் கனவகத்துரைத்தேன்'
(7: 34 -38)
இதன் மூலம் மணிமேகலையைத் தவநெறிப்படுத்தும் ஆசிரியரின் நோக்கம் புலனாகின்றது.
கணிகைக் குலப் பெண்கள் குடிக்குற்றப்பட்டால் அவர்களுக்கெனச் சில தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டிருந்தமையையும் மணிமேகலைக் காப்பியத்திலிருந்து அறிய முடிகின்றது. உதயகுமரன் மூலம் மணிமேகலையைத் துறவிலிருந்து விலக்கச் சித்திராபதி சூளுரைக்கும் சந்தர்ப்பத்தில் இது குறிப்பிடப்படுகின்றது.
' சுடுமண் ஏற்றி அரங்குசூழ்போகி
வடுவொடு வாழும் மடந்தையர் தம்மோர்
அனையேனாகி அரங்கக் கூத்தியர்
மனையகம் புகாஅ மரபினன் என்று..'
(18: 33 – 36)
இதன்படி குலமரபிலிருந்து தவறுவோரின் தலைமீது ஏழு செங்கற்களைச் சுமத்தி அரங்கினைச் சூழ்வித்து புறத்து விடுதல் மரபாக இருந்தது என்பதை அறிய முடிகின்றது. அதன்பின் நாடகக் கணிகையர் இல்லத்துள் நுழைவதற்கு இவர்கள் தகுதியற்றுப் போகின்றார்கள்.
மாதவியும் மணிமேகலையும் தம் குலமரபினை மீறி ஒருவனுக்கு மட்டுமே வாழ்க்கைப்படல் அல்லது ஒருவரை மட்டுமே நெஞ்சில் நினைத்தல், தவ வாழ்வில் இணைதல் என்பன மூலம் செயற்படுகின்றனர்.
பெண்ணாகவும் அதிலும் இளம்பெண்ணாகவும் இருப்பதால் பிறசமயவாதிகள் தம் கொள்கைகளை மணிமேகலைக்கு உரையார் எனப்பட்டதால் வேற்றுருக் கொள்ளும் மந்திரத்தினை மணிமேகலா தெய்வத்திடம் இருந்து பெற்றிருந்த மணிமேகலை அதனைப் பயன்படுத்தி வௌ;வேறு சமயங்களின் உட்பொருளைத் தெளிவுறுகின்றாள்.மணிமேகலை வேற்றுச் சமயத்தினரின் சமயத் திறன்களை அறிய ஆண் வேடம் தாங்கியமையை
இளையோள் வளையோள் என்றுனக்கி யாவரும்
விளைபொருளுரையார் வேற்றுருக் கொள்க (26: 68 – 69) என்பதன் மூலம் உணர்த்தப்படுகின்றது. அவள் நிருவாணப் பேற்றை அடைவதற்கு இனிவரும் பிறப்புக்களில் ஆண்மகனாய் பிறக்கவேண்டியிருந்தமையையும் சாத்தனார் குறிப்பிட்டுள்ளார். (21: 174 -179)
பிட்சா பாத்திரத்தைக் கையில் ஏந்தியபடி பிக்குணிக் கோலத்துடன் வெளிவரும் மணிமேகலையைக் கண்ட மக்கள் வியப்புறுகின்றனர்.
மாதவியும் மணிமேகலையும் பௌத்தப் பெண்துறவிகளானாலும் அறம் உபதேசிக்கும் அந்தஸ்து அவர்களுக்குக் கிடைக்கப்பெறவில்லை. பொதுவாக நோக்குமிடத்து மணிமேகலை தனிமனிதர்க்கான உபதேசம் வழங்கியிருப்பினும் மணிமேகலைக் காப்பியத்தில் அறவண அடிகளே பிரதான உபதேசகராகக் குறிப்பிடப்படுகின்றார். மாதவியும் மணிமேகலையும் அவரிடம் உபதேசம் கேட்பவர்களாகவே சித்திரிக்கப்பட்டுள்ளனர்.
அக்கால பௌத்த மதப் பெண்துறவியர் குறித்து ஏ.எல் பசாம் கூறும் கருத்தினை இவ்விடத்தில் நோக்குவது பொருத்தமானது.
'பௌத்த மதத்தின் தாராள விதிகளிலுமே தவப்பெண் ஒருத்தி சமயத் துறையில் எத்துணை முன்னேறியவளாயிருந்த போதும் அவள் சங்கத்தில் புதியராய்ச் சேர்ந்த ஆண்பாலாருள் ஆண்டில் மிக இளையனாய் உள்ளோனுக்குமே எப்போதும் கீழ்ப்பட்டவளாய்க் கருதப்பட்டாள்.'
எனவே மணிமேகலை புகழ்பெற்ற பிக்குணியாகக் கருதப்பட்டாலும்கூட பௌத்த சங்கத்தில் அவள் உயர் அந்தஸ்து பெற்றிருக்கவில்லை என்பதே உண்மையாகும்.
பிறப்பு, இறப்பு, நோய், முதுமை முதலானவை பற்றிஉதயகுமரனுக்கு எடுத்துக் கூறும் மணிமேகலை தொடர்ந்து
'ஆடவர்க்கு மகளிர் கூறும் பேரறிவும் உண்டோ?'( 18:141) எனக் கேட்கின்றாள். இதன் மூலம் அக்காலத்தில் மகளிர் உபதேசம் கூறுதல் அதிலும் உபதேசம் கூறுதல் தவிர்க்கப்;பட்டிருந்தமை புலனாகும். தவிரவும் துறவியான நிலையிலும் கூட இது ஏற்கப்படாமை இதன் மூலம் அறியக்கிடக்கின்றது.
மாதவியும் மணிமேகலையும் தம் குல மரபிலிருந்து விடுபட்டமை சமூகப் புரட்சியாகக் கருதப்பட்டாலும் கூட தம் குலத்தளவில் பல எதிர்ப்புக்களுக்கு மத்தியிலேயே இவர்கள் துறவைத் தொடர்ந்தமையைக் காணலாம். அக்காலத்தில் இக் குலப் பெண்கள் தம் வாழ்வியல் நெறிமுறைகளிலிருந்து மாறும்போது பல்வேறு சவால்களுக்கு முகம் கொடுக்க வேண்டியிருந்தமையையும் இவ்விருவரது வாழ்வியல் நெருக்கடிகள் உணர்த்துகின்றன. இவற்றிற்குத் துறவு ஒன்றே தீர்வாக அமைந்தது. பரத்தமை கடிந்தொடுக்கப்பட்ட காலத்தில் எழுந்த மணிமேகலைக் காப்பியம்பரத்தமையை ஒழிக்கும் பிரதிநிதிகளாக இவ்விரு கதாபாத்திரங்களையும் உருவாக்கக் காரணமாகும்.
இவ்விருவரையும் அவர்தம் குலமரபிலிருந்து விடுவித்துத் துறவிகளாக்கியமை இக் குலப் பெண்களுக்குப் பதிய நிலைமைகளைக் கொடுத்துள்ளதாகக் கருதப்பட்டாலும் ஆழ்ந்து நோக்குமிடத்து கணிகையர் குல வாழ்வியல் மற்றும் துறவறத்தில் முழுமை முதலான விடயங்களில் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களாகவே அவர்கள் வாழ்ந்திருக்கின்றார்கள் என்பது தெரிய வரும். கற்புடைய பெண்களுக்குரிய இல்லற நெறிமுறை வாழ்க்கையும் மறுக்கப்பட்ட சூழலில் இல்வாழ்க்கையில் மட்டுமன்றி மத வாழ்க்கையிலும் கூட நிரந்தரத் தன்மையை அவர்கள் பெறவில்லை என்பதே உண்மையாகும்.
எனவே குறித்த காலச் சமூகத்தின் மேலாதிக்க வர்க்கத்தின் ஒட்டுமொத்தமான பிரதிநிதியாகவே பிரக்ஞை பூர்வமாக சாத்தனார் செயற்பட்டிருக்கின்றார் என்பதை அறிய முடியும்.
உசாத்துணை:
• இளங்கோவடிகள்: 'சிலப்பதிகாரம்': மூலமும் உரையும்: உரை: ந.மு.வேங்கடசாமி நாட்டார்: மூன்றாம் பதிப்பு 2008: ராமையா பதிப்பகம்: சென்னை.
• சீத்தலைச் சாத்தனார்: 'மணிமேகலை': மூலமும் உரையும்: பதவுரையும் விளக்கமும்: ந.மு. வேங்கடசாமிநாட்டார், ஒளவை சு. துரைசாமிப்பிள்ளை:1994:
திருநெல்வேலி தென்னிந்திய சைவ சித்தாந்த நூற் பதிப்புக் கழகம்: சென்னை.
• பசாம்: ஏ.எல். : 1954: 'வியத்தகு இந்தியா' : தமிழாக்கம்: செ.வேலாயுதபிள்ளை, மகேசுவரி பாலகிருட்டனன்
